Λάθος σήμανση σε διασταύρωση

Είναι πια χιλιοειπωμένο ότι εκτός από τους χειρίστης ποιότητας και μηδενικής ευσυνειδησίας Έλληνες οδηγούς, οι εκατόμβες των θυμάτων της ασφάλτου οφείλονται και στο άθλιο οδικό μας δίκτυο. Άθλιο και τρισάθλιο και τρισπανάθλιο, όχι μόνο λόγω της ανύπαρκτης συντήρησης και της ευτελούς κατασκευής, αλλά και λόγω του κακού του σχεδιασμού. Η καθ' έξιν προχειρότητα, ο κατ' επάγγελμα ερασιτεχνισμός και η εγκληματική ασχετίλα ανακύπτουν ακόμα και σε καινούριες κατασκευές.

Ο λόγος για την διασταύρωση που εξυπηρετεί την είσοδο στο Πανεπιστήμιο και στα ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ από τον νέο δρόμο της Φλώρινας προς την Νίκη. Δεν αναφέρομαι μόνο στο ότι η διαχωριστική "νησίδα" που πρέπει να υπάρχει, ώστε να οριοθετεί την κυκλοφορία των οχημάτων που θέλουν να στρίψουν αριστερά προς τις σχολές δεν υπάρχει. (Αντ' αυτού έχει υποκατασταθεί από μια δυσδιάκριτη διαγράμμιση, που σαφώς και δεν εξυπηρετεί τον σκοπό της).

Ούτε αναφέρομαι στην ήσσονος σημασίας (από πλευράς ασφαλείας πάντα) παντελή απουσία ενημερωτικής σήμανσης για καθοδήγηση των οχημάτων προς τις σχολές.

Αυτό που είναι ανατριχιαστικό είναι η ΛΑΘΟΣ σήμανση στην διασταύρωση. Η απουσία απαγορευτικής πινακίδας εισόδου δεξιά ΚΑΙ αριστερά από το ρεύμα εξόδου των οχημάτων που βγαίνουν από τις σχολές δημιουργεί σύγχυση στους οδηγούς, πολλοί από τους οποίους μπαίνουν αντίθετα στο εξερχόμενο ρεύμα, με σοβαρό κίνδυνο μετωπικής σύγκρουσης. Βέβαια απαγορευτική πινακίδα εισόδου στο αντίθετο ρεύμα υπάρχει, αλλά αυτή βρίσκεται λίγο παραπέρα, ακριβώς δίπλα στο ρεύμα εισόδου προς τις σχολές, πάνω από το βέλος της υποχρεωτικής πορείας, δηλαδή εκεί ακριβώς που ΔΕΝ θα έπρεπε να βρίσκεται, επιτείνοντας την σύγχυση, ακόμα και του πλέον έμπειρου οδηγού.

Λοιπόν, είναι ντροπή για την πόλη μας η διευθέτηση της εν λόγω διασταύρωσης, και πρέπει ΑΜΕΣΑ να επιληφθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες, ώστε αυτή αλλάξει. Για κάθε διευκρίνιση, είμαι ολόψυχα στην διάθεσή τους.

Γιώργος Χατζής

Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός

Τοπικός συντονιστής Φλώρινας του Ινστιτούτου Οδικής Ασφάλειας "Πάνος Μυλωνάς"

ποιός μας φταίει; το ξερό μας το κεφάλι!

Την Κυριακή 28/9 σημειώθηκε θανατηφόρο τροχαίο στα διόδια Πολυμύλου στην Εγνατία. Δίχως να γνωρίζω λεπτομέρειες, και με πιθανότητα λανθασμένης εκτίμησης, φαίνεται πως ΙΧ αυτοκίνητο έχασε τον έλεγχο (πώς άραγε;;;) περνώντας ανάμεσα από τα ταμεία των διοδίων, έσπασε τα κεντρικά διαχωριστικά στηθαία, πέρασε στο αντίθετο ρεύμα, και συγκρούστηκε μετωπικά με διερχόμενο φορτηγό.

Εν τούτοις αηδία προκάλεσε η συμπεριφορά κάποιων αχαρακτήριστων "οδηγών", που προσπερνούσαν την ουρά των 2-3 χιλιομέτρων που είχε δημιουργηθεί από δεξιά, από την λωρίδα εκτάκτου ανάγκης, εμποδίζοντας "φαροφόρα" οχήματα των υπηρεσιών.

Τέτοιες συμπεριφορές ανισόρροπου πιθηκανθρώπου δεν μας αφήνουν και πολλά περιθώρια ελπίδας για βελτίωση της ανθρωποκτόνου κατάστασης στους Ελληνικούς δρόμους.

Κι όμως σκοτωνόμαστε τζάμπα.

Το θέμα είναι σοβαρότατο, κι ας υποβαθμίζεται, κι ας αποσιωπάται από τα Μίντια.

Κάθε χρόνο στην χώρα μας πάνω από 2000 συνάνθρωποί μας, νέοι οι περισσότεροι, αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο (το νούμερο μου προκαλεί ίλιγγο). Κι άλλοι τόσοι μετά από λίγες μέρες στην εντατική. Κι άλλοι τόσοι και περισσότεροι εύχονται να είχαν πεθάνει «επιτόπου», γιατί στο εξής θα ζουν με σοβαρότατες αναπηρίες.

Η αποτυχία της πολιτείας να καταφέρει το στοιχειώδες και το αυτονόητο, να προστατέψει δηλαδή την ζωή την ίδια των πολιτών της, είναι κραυγαλέα, πέρα πάσης αμφισβήτησης.

Τις τελευταίες ημέρες, στην σκιά σκανδάλων, δημοσκοπήσεων, «ιερών» real-estate και ανίερων νομοτύπων ανηθικοτήτων, δημοσιοποιήθηκαν δυο πολύ ενδιαφέρουσες ανεξάρτητες έρευνες. Και οι δυο βασίζονται στέρεα στην αμείλικτη Στατιστική. Η πρώτη, από το Πολυτεχνείο Κρήτης, καταδεικνύει αυτό που οι γνώστες του προβλήματος κραυγάζουν εξαπ’ανέκαθεν, ότι δηλαδή το κλειδί στην όλη υπόθεση βρίσκεται πρωτίστως στην σοβαρή και συνεπή αστυνόμευση της οδικής συμπεριφοράς, μην παραβλέποντας φυσικά και τις άθλιες οδικές υποδομές, αλλά και την διαιώνιση μιας απαράδεκτης κυκλοφοριακής νοοτροπίας. Η δεύτερη, από το Τεχνικό Επιμελητήριο, τονίζει τα μαύρα χάλια του οδικού δικτύου, την εγκληματική συνήθεια της χρήσης τηλεφώνου εν ώρα οδήγησης, αλλά και την αναποτελεσματικότητα του νέου ΚΟΚ. Ας σημειωθεί ότι ο νέος ΚΟΚ είναι πρακτικά ίδιος με τον «παλιό», με την διαφορά ότι προβλέπει πιο ψηλά, συχνά εξοντωτικά, πρόστιμα για τους παραβάτες. Έτσι όμως, επειδή δεν συνοδεύεται από συστηματική αστυνόμευση και από άλλες προληπτικές και αποτρεπτικές για τις παραβάσεις ενέργειες, ο «νέος» ΚΟΚ καταλήγει να είναι ένας άτυπος φοροεισπρακτικός νόμος.

Μα είναι τόσο πια δύσκολο να σώσει η πολιτεία τις χιλιάδες των ζωών που χάνονται κάθε χρόνο αδίκως και βλακωδώς; Νομίζω πως δεν είναι καθόλου δύσκολο, αρκεί να το θέλει πραγματικά. Αρκεί να αποφασίσουμε όλοι ότι δεν θα βάλουμε τίποτα πάνω από την ζωή μας. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς γκουρού, για να προτείνει κάποια καινοτόμα μέτρα. (πολλά από αυτά ήδη εφαρμόζονται επιτυχώς και είναι αυτονόητα σε άλλες χώρες, τουλάχιστο ας τους αντιγράψουμε, εφόσον δεν μπορούμε να πρωτοτυπούμε). Τι δηλαδή μπορεί να γίνει:

- Οπωσδήποτε δρακόντεια αστυνόμευση, συνεχής, αμείλικτη και ασφυκτική, προσανατολισμένη στην ουσία της οδικής ασφάλειας. Δίχως αυτήν όλα τα υπόλοιπα δυστυχώς είναι ευχολόγιο, και βαρετή φλυαρία.

- Δυνατότητα και διευκόλυνση ακόμα και ιδιωτών να καταγράφουν και να καταγγέλλουν τροχαίες παραβάσεις. Άλλωστε έχουν έννομο συμφέρον να το κάνουν, γιατί οι ίδιοι είναι που εκτίθενται σε κίνδυνο.

- Παιδαγωγική φιλοσοφία στις κυρώσεις. Επιείκεια για την πρώτη παράβαση, αυστηροποίηση για τις επόμενες, εξάντληση της αυστηρότητας για τους αμετανόητους. Υποχρεωτικά σεμινάρια οδικής ασφάλειας στους παραβάτες οδηγούς και πεζούς. Διπλά και τριπλά πρόστιμα σε παραβάτες οδηγούς που μεταφέρουν παιδιά, και άρα δίνουν το κακό παράδειγμα. Ειδικές ποινές για δημόσια πρόσωπα, διότι και αυτά δίνουν παράδειγμα.

- Διπλώματα οδήγησης με περιορισμό ιπποδύναμης, ανάλογα με την ηλικία. Οι τακτικοί παραβάτες να υποβιβάζονται στην χαμηλότερη κατηγορία, ανεξαρτήτως ηλικίας.

- Σύνδεση ασφαλίστρων- παραβατικότητας, μέσα από ένα σύστημα bonus-malus.

- Απαγόρευση διαφημίσεων αυτοκινήτων με αναφορά σε ταχύτητα, δυναμισμό, επιθετικότητα, «μαγκιά» του διαφημιζομένου προϊόντος.

- Υποχρέωση των ΜΜΕ με κάθε διαφήμιση αυτοκινήτου να ακολουθεί και μια αντίστοιχη σχετικά με την οδική ασφάλεια.

- Συνεχής και έντονη αντίστοιχη καμπάνια από την Πολιτεία.

- Πολλαπλασιασμός των οργάνων ελέγχου και των τεχνικών μέσων. Άλλωστε δεν επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό, καθώς είναι τα μόνα που, αν και δεν είναι αυτό το ζητούμενο, βγάζουν τα έξοδά τους,

- Συνεχής παρακολούθηση της καλής κατάστασης των οχημάτων, κινητά τεχνικά κλιμάκια για τους βασικούς ελέγχους, αυτόματη κατάσχεση οχημάτων με «περίεργες» μετατροπές.

- Υποχρεωτικός εφοδιασμός κάθε οχήματος με σύστημα ανοικτής ακρόασης για κινητά τηλέφωνα.

- Άμεση επισκευή του οδικού δικτύου, ειδικά σε περιπτώσεις κακοτεχνιών, παγίδων, ασαφών διαγραμμίσεων και ορίων, ανεπαρκούς ή λανθασμένης σήμανσης. Ποινικοποίηση των κακοτεχνιών για κατασκευαστές και επιβλέποντες υπαλλήλους.

- Καθιέρωση τεχνικών προδιαγραφών και νορμών για κάθε είδους δρόμο, πεζόδρομο, κλπ.

- Θέσπιση Ανεξάρτητης Αρχής Οδικής Ασφάλειας.

- Επίμονη προσπάθεια για εμφύσηση της έννοιας της οδικής ασφάλειας στα παιδιά, οργανωμένη κυκλοφοριακή αγωγή από τα σχολικά θρανία και ανάληψη από την πολιτεία της υποχρέωσης για την εκπαίδευση στην οδήγηση. Άλλωστε, αν μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι, αυτό είναι οι νέες γενιές.

Πολλά ακόμα μπορεί κανείς να προτείνει, αλλά ο σκοπός του παρόντος είναι να αναφέρει ενδεικτικά κάποιες ενδεδειγμένες ενέργειες, οι οποίες φυσικά δεν εξαντλούν το θέμα. Το γνωρίζω πως από ένα παράλυτο και ανάλγητο κράτος ελάχιστα μπορεί κανείς να περιμένει. Το γνωρίζω καλά επίσης, ότι κάποιες από τις παραπάνω προτάσεις ξενίζουν, ίσως κάποιοι υπομειδιάσουν κιόλας. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι καλύτερα να υπομένουμε μερικά «παράλογα» αυστηρά μέτρα, παρά να σκοτωνόμαστε παράλογα. Αν πάλι δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι πρέπει να θυσιάσουμε την οδική μας ξεγνοιασιά και ανευθυνότητα, τότε θα πρέπει να εξακολουθούμε να συμφιλιωνόμαστε με το γεγονός ότι χιλιάδες συνάνθρωποί μας χάνονται καθημερινώς άδικα. Ίσως και πρόσωπα που αγαπούμε. Ίσως αύριο, ποιος ξέρει, κι εμείς οι ίδιοι.

Τοπίο στην ομίχλη

(Δεκ'06)

Αγγελοπουλικό σκηνικό, τοπίο ομιχλώδες η (πάλαι ποτέ) όμορφη ακριτική μας πόλη. Το σινιάκι, ίδιον του τοπικού μικροκλίματος, αρνείται πεισματικά να σηκωθεί εδώ και βδομάδες. Φυσικά τιμή και καμάρι μας, ημών των μικροαστών επαρχιωτίλων η ειδική μνεία του σινιακίου από τον μέγα εν τοις μετεωρολόγοις, τον κύριο Σάκη. Πλην όμως….

Διαπίστωση πρώτη, (θλιβερή, θλιβερότατη): Οι μισοί και πλέον των συμπολιτών μας αγνοούν παντελώς ότι ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΒΟΥΜΕ ΦΩΤΑ. Κι όχι τα μικρά του παρκαρίσματος (φώτα θέσης, κατά το επισημότερο), αλλά την μεσαία σκάλα, για να μας βλέπουν οι άλλοι, ή ακόμα καλύτερα τα ειδικά της ομίχλης, όταν υπάρχουν. Αυτοκίνητο δίχως φώτα στην ομίχλη είναι κυριολεκτικά αόρατο από τα άλλα, και το βλέπουμε όταν έχει έρθει τόσο κοντά, που πια είναι πολύ αργά. Φυσικά η χρήση φώτων στην ομίχλη επιβάλλεται σαφέστατα και από τον ΚΟΚ, (που με τα νέα «αναπροσαρμοσμένα» πρόστιμα λίγο διαφέρει από ένα καλό φορολογικό νομοσχέδιο). Πλην όμως ο ισχύων ΚΟΚ βλακωδώς και περιέργως καθιστά υποχρεωτική στην ομίχλη την χρήση των φώτων θέσης, και όχι των «μεσαίων», δηλαδή των φώτων διασταύρωσης. Σε κάθε περίπτωση πάντως ο μέσος νοήμων οδηγός δεν έχει ανάγκη κανέναν ΚΟΚ, για να αντιληφθεί τι είναι χρήσιμο για την ασφάλειά του. Γνωρίζει καλά ότι τα αναμμένα φώτα στην ομίχλη κάνουν την διαφορά ανάμεσα σε ένα ακέραιο και σε ένα στραβωμένο φτερό, ανάμεσα σε ένα άθικτο και σε ένα σπασμένο κεφάλι, και ίσως –το χειρότερο- ανάμεσα σε έναν ζωντανό και σε έναν νεκρό συνάνθρωπό μας.

Διαπίστωση δεύτερη (εξίσου θλιβερή κι επιπλέον περίεργη): Εμφανής, εμφανέστατη η απουσία των οργάνων του Νόμου και της Τάξεως από τους ομιχλώδεις δρόμους, σε κάθε περίπτωση γεννά ερωτηματικά καχυποψίας στους κακεντρεχέστερους των συμπολιτών, κι απλή απορία στους πιο καλοπροαίρετους. Απουσία των οργάνων του Νόμου και της Τάξεως που σε άλλες, φωταυγέστερες ημέρες είναι πανταχού παρόντα, επιβάλλοντα με σιδηρά πυγμή, ενίοτε ακάμπτως κι αδυσωπήτως, το γράμμα του ΚΟΚ, άχρι κεραίας, και καθιστώντα πανελληνίως διάσημη την ακριτική και (πάλαι ποτέ) όμορφη πόλη μας. Απουσία των οργάνων του Νόμου και της Τάξεως που εξ αντικειμένου αδικούνται, καθώς το όποιο έργο τους αποτιμάται ουσιαστικά σε ζωές που δεν χάθηκαν κι άρα είναι δυστυχώς μη μετρήσιμο. Πολύ θα ήθελε ο γράφων να διάβαζε σε ένα από τα επόμενα εβδομαδιαία δελτία τύπου της εν λόγω Αρχής (μακάρι και οι λοιπές Υπηρεσίες να εξέδιδαν δελτία τύπου, εν είδει λαϊκής λογοδοσίας –μην ξεχνάμε ποιος είναι το αφεντικό στην Ψωροκώσταινα) απολογισμό για τον αριθμό των οδηγών στους οποίους έγιναν συστάσεις ή επιβλήθηκαν πρόστιμα για μη χρήση φώτων στην ομίχλη.

Διαπίστωση Τρίτη (αυτονόητη κι ως εκ τούτου μάλλον περιττή): Η παντελής αδιαφορία της τοπικής αυτοδιοίκησης και των ΜΜΕ για το θέμα, καθώς η πρώτη θεωρεί περιττή πολυτέλεια την κατάλληλη φωτεινή οδική σήμανση-υπενθύμιση για τους εποχουμένους ώστε αυτοί να ανάβουν έγκαιρα τα φώτα τους, και τα δεύτερα προτιμούν να διαθέτουν τον ραδιοφωνικό χρόνο τους οπουδήποτε αλλού (πχ. Στο σκόρ του ποδοσφαιρικού αγώνα άνω κακοτράχαλου –κάτω δροσοραχούλας) παρά σε συστηματική ενημέρωση, μπας και κάποτε διορθώσουμε κάποιες πολύ πολύ επικίνδυνες καθεστυκυΐες οδικές μας νοοτροπίες.

Ειρωνεία στην άσφαλτο

(Νοέμβριος 2004)

Περί τις 10ης βραδινής έρχομαι προς Φλώρινα από Θεσσαλονίκη με το ΙΧ μου, μάλλον αργοπορημένος και βιαστικός για να προλάβω τον δείπνο με την σύζυγο. Αμέσως μετά την νεοανεωχθείσα παράκαμψη Κλειδίου, και αφού η έλλειψη προσοχής για έγκαιρη μείωση ταχύτητας δοκιμάζει τις αντοχές των ελαστικών μου πάνω στην ισόπεδη σιδηροδρομική διάβαση, ένας κατακόκκινος φωτεινός σηματοδότης με καθηλώνει προσωρινά μπροστά από την ερημική διασταύρωση της Βεύης.


Η ώρα περασμένη, η διασταύρωση έρημη. Μάλλον είμαι το μοναδικό όχημα σε ακτίνα 1-2 χιλιομέτρων. Σε πείσμα όμως της δικής μου βιασύνης ο φωτεινός σηματοδότης, ειρωνικά κατακόκκινος για μένα, εξακολουθεί προκλητικά και επιτρέπει την διέλευση στο άδειο διασταυρούμενο με εμένα ρεύμα. «τα δευτερόλεπτα (κυλούν) βαριά στους λεπτοδείκτες» όπως θα έλεγε και η αείμνηστη Σωτηρία Μπέλλου. Η υπομονή μου στωικά ανεξάντλητη, αξιοποιείται στο έπακρο τις μονότονες τούτες στιγμές.


Η μνήμη μοιραία ανατρέχει μια δεκαετία πίσω, όταν φοιτητής στις Βρετανικές Νήσους είχα προσέξει ότι ποτέ δεν είχα συναντήσει «φανάρια» σε επαρχιακές διασταυρώσεις. Αντί τούτου εκεί προτιμούνται τα «ράουντ-αμπάουτ», κάτι δηλαδή σαν τον δικό μας πολυθρύλητο «κύκλο» στην είσοδο της πόλης μας. Με γενναία δόση αυτοσαρκασμού οικτίρω τους ανόητους Βρετανούς που εμμένουν σε απηρχαιωμένες και άκρως αναποτελεσματικές κυκλοφοριακές μεθόδους και δεν υιοθετούν, όπως εμείς οι έξυπνοι, κάποιες χάι-τεκ λύσεις, σαν κι αυτήν που κατακόκκινη μου έχει σπάσει τα νεύρα.


Κατακόκκινη μεν, πλην όμως όχι για πάντα, και να που το πολυπόθητο πράσινο ανάβει πανηγυρικά μπροστά μου. Προχωρώ με την προσοχή τεταμένη, καθώς δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο όποιος φίλος οδηγός έχει τώρα κόκκινο θα έχει και την ίδια υπομονή μαζί μου. Καθώς επιταχύνω προς Φλώρινα αναρωτιέμαι (και παρακαλώ όποιος γνωρίζει ας με βοηθήσει) ποιος φορέας αποφάσισε την τοποθέτηση των φωτεινών σηματοδοτών στην διασταύρωση αυτή, ποιους συγκοινωνιολόγους συμβουλεύθηκε, ποιες νόρμες ακολούθησε, και κυρίως, ποια μελέτη κυκλοφοριακού φόρτου της διασταύρωσης προηγήθηκε, και επέβαλε αυτήν την απόφαση. Και αναρωτιέμαι ακόμα μήπως η έλλειψη σεβασμού στον ΚΟΚ που πατριωτικά επιδεικνύουμε εμείς οι Νεοέλληνες επιβάλλεται εν πολλοίς και άνωθεν, από οδικές σημάνσεις και λοιπές κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που εκ πρώτης τουλάχιστον όψεως φαντάζουν παράλογες?


Τις βλάσφημες αυτές σκέψεις μου έρχεται να επισφραγίσει το λαϊκόν άσμα, «Θέλω να αγιάσω, μα δεν μπορώ» που ακούγεται στο ολοκαίνουργιο ραδιοσιντί μου (με ΜΡ3 παρακαλώ), μεταδιδόμενο με κάτι λίγα παράσιτα από κάποιον τοπικό ραδιοσταθμό…

ΓΙΑ ΌΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΎ

Φλώρινα, Μεγ.Τετάρτη, 23 Απριλίου 2003

Μεγάλη Εβδομάδα, και σε λίγο οι Χριστιανοί ετοιμάζονται να πανηγυρίσουν την Ανάσταση. Μόνο που για μερικούς η Ανάσταση θα αργήσει πολύ να έρθη Η θρηνώδης Μεγάλη Εβδομάδα θα διαρκέσει για αυτούς πολύ. Κι αυτό γιατί τα δάκρυα για τα παιδιά τους που χάθηκαν άξαφνα και αναίτια στην άσφαλτο είναι πολύ νωπά ακόμη. Δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτε άλλο. Ειπώθηκαν πολλά για αυτήν την τραγωδία που όλοι παρακολουθήσαμε τελευταία τόσο στενά (καλώς ή κακώς)

Πολύ φοβάμαι όμως ότι και άλλες μανούλες θα κλάψουν σύντομα. Και θα είναι προσωπικά υπεύθυνες για τον χαμό των παιδιών τους, αυτές και η απύθμενη ανοησία τους. Γιατί; Για όνομα του Θεού, συμπατριώτες!!!

Βλέπω ακόμα παιδάκια στα μπροστινά καθίσματα των αυτοκινήτων, όρθια, ή ακόμα χειρότερα στην στοργική, πλην φονική αγκαλιά των μανάδων τους.

Για όνομα του Θεού!!! Σκέφτηκαν άραγε οι «γονείς» αυτοί πού θα βρεθεί το κεφαλάκι του αγαπημένου τους παιδιού όταν ανοίξει ο αερόσακος που έχουν μπροστά τους; (και αυτό μπορεί να συμβεί ακόμα και σε μια λακκούβα.) Σκέφτηκαν ποτέ αυτές οι «στοργικές μανάδες», σύγχρονες Μήδειες, πως οι δυο τόνοι που θα ζυγίζει εκείνη την «κακιά στιγμή» το σώμα τους θα μετατρέψουν το αγγελούδι τους σε κιμά; Γιατί «κακιά στιγμή» δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο άμυαλοι άνθρωποι.

Τους ενημέρωσε κανείς όλους αυτούς; Ας βάλουν και τα όργανα του νόμου το χέρι στην καρδιά και ας απαντήσουν: Πόσες φορές έκοψαν κλήση για παιδάκια στα μπροστινά καθίσματα, και πόσες για «παράνομη στάθμευση» ή για μια τυπολατρική «υπερβολική ταχύτητα»;. Έχουν έστω απευθύνει κάποιες συστάσεις; Δεν ξέρω. Οι κάτοχοι των ΜΜΕ, πόσες φορές προβάλανε αφιλοκερδώς και με ίδια πρωτοβουλία την οδική ασφάλεια; Εμείς οι υπόλοιποι νομοταγείς πολίτες σταματήσαμε ποτέ κανένα αμάξι για να κάνουμε συστάσεις στον οδηγό του, έστω με τίμημα έναν θερμό ρωμαίικο καυγά; Πού είναι οι ευθύνη όλων μας;

Ας σοβαρευτούμε, για όνομα του Θεού. Και ας βάλουμε ένα σύνθημα στην καρδιά μας: «Όχι άλλο αίμα, όχι άλλα δάκρυα, όχι άλλοι θρήνοι. Φτάνει πια!!!»