Συνέπειες από παράσυρση πεζών

Η αφορμή δόθηκε από μια «κουβέντα» σε κάποια διαδικτυακή κοινότητα (www.bloka.com), σχετικά με τις νομικές συνέπειες που μπορεί να έχει ένας οδηγός, αν τυχόν χτυπήσει πεζό ή ποδηλάτη. Ελέχθησαν πολλά, που κυρίως ήταν προσανατολισμένα στο νομικό μέρος του θέματος. Όμως νομίζω ότι αυτά τα ζητήματα χρειάζονται άλλου είδους λογική στην αντιμετώπισή τους.

Δηλαδή, αν εγώ σκοτώσω έναν πεζό που βρέθηκε (ακόμα και ως μη όφειλε) στον δρόμο μου, μπορεί και να αθωωθώ τελικά. Το ζητούμενο όμως δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι να μην φτάσω στο σημείο να τον σκοτώσω. Ακόμα κι αν δεν με ενδιαφέρει να προστατέψω την ζωή κάποιου (που δεν νομίζω να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να σκέφτεται έτσι), ακόμα και τότε με περιμένει μια απίστευτη ταλαιπωρία στην γραφειοκρατία της δικαιοσύνης, και μια οικονομική καταστροφή.

Άρα η λύση είναι η πολύ προσεκτική οδήγηση, έχοντας πάντα υπ' όψιν ότι:

Πρώτον: Ενώ για να οδηγήσεις αυτοκίνητο χρειάζεσαι δίπλωμα, και καλή φυσική κατάσταση (ξεμέθυστος, κλπ), για να κυκλοφορείς πεζός δεν χρειάζεσαι τίποτα από αυτά. Άρα πάντα εμείς οι οδηγοί πρέπει να περιμένουμε να βρούμε μπροστά μας παιδάκια, υπερήλικες, μεθυσμένους, μαστουρωμένους, ψυχασθενείς, άτομα μειωμένου καταλογισμού γενικά, αφηρημένους, τρομαγμένους, ερωτευμένους, ερωτικά απογοητευμένους, καταχρεωμένους δανειολήπτες, κλπ, κλπ. Όλοι αυτοί χρειάζονται την δική μας προστασία, γιατί από μόνοι τους δεν μπορούν να προφυλαχθούν. Και όλοι αυτοί μπορεί να είναι δικοί μας άνθρωποι, παιδιά μας, γονείς, φίλοι.

Δεύτερον: Στην Ελλάδα δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός του κοινόχρηστου χώρου σε χώρο που θα χρησιμοποιείται από αυτοκίνητα, πεζούς, ποδήλατα, οικόσιτα και λοιπά ζώα, αγροτικά μηχανήματα, κλπ. Άρα τον δρόμο όπου κινούμαστε αναγκαστικά τον μοιραζόμαστε με άλλους, και πρέπει να προσαρμόζουμε την οδήγησή μας ανάλογα. Να την προσαρμόζουμε όχι στις συνθήκες που επικρατούν στον δρόμο όπου οδηγούμε, αλλά στις δυσκολότερες που μπορεί αίφνης να προκύψουν.

Γιαυτό ακριβώς και ΠΑΩ ΑΡΓΑ. Όχι μόνο επειδή βιάζομαι, αλλά κυρίως επειδή δεν θέλω να γίνω αιτία να χαθούν ζωές. Κανένας μας φυσικά δεν θέλει, αλλά αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε περισσότερο, και να μας γίνει μόνιμη έγνοια. Είναι διαπιστωμένο στατιστικά ότι μείωση της ταχύτητας ακόμα και κατά 10χαω (π.χ. αντί για 50 να τρέχω με 40) στις κατοικημένες περιοχές μπορεί να κάνει την διαφορά ανάμεσα σε έναν θάνατο και σε έναν ελαφρύ τραυματισμό.

Τέλος, πρέπει να πιεστεί ασφυκτικά η Διοίκηση, να αρχίσει επιτέλους να υπάρχει σαφής και λειτουργικός διαχωρισμός του κοινόχρηστου χώρου, με κατασκευή πεζοδρόμων και ποδηλατοδρόμων παντού, αυστηρά αγροτικών οδών, ασφαλών διαβάσεων για πεζούς, περιοχών ήπιας κυκλοφορίας, και πεζοδρομίων παντού όπου μπορεί να υπάρξει πεζός. Η υποδομή είναι για κλάματα, αλλά αυτό δεν μπορεί να πάει άλλο.